Rzadkość serwantka Francois Linke przypis. Orginał

Czytaj więcej

Przeczytaj więcej o tym wykonawcy / twórcy

Linke urodził się 17 czerwca 1855 r. W małej czeskiej wiosce Deutsch Pankraz, obecnie w Czechach znanej jako Jítrava. Dane pokazują, że Linke odbył staż u mistrza stolarskiego o nazwisku Neumann, który ukończył w 1877 r. [1] Książka pracy Linke’a lub Arbeits-Buch odnotowuje, że przebywał w Wiedniu od lipca 1872 r. Do października 1873 r. [1] w czasie Międzynarodowej Wystawy, która odbyła się w 1873 r.

Linke następnie udał się do Pragi, Budapesztu i Weimaru, zanim ostatecznie przybył do Paryża w 1875 r. Udokumentowano, że uzyskał zatrudnienie u nieznanego niemieckiego stolarza w Paryżu, a podobieństwa stylistyczne, fotografie i bliskość geograficzna doprowadziły niektórych [3] do sugerowania, że Emmanuel Zwiener był najbardziej prawdopodobnym kandydatem. Po pewnym czasie spędzonym w rodzinnym mieście powrócił raz na zawsze do Paryża w 1877 r. W 1878 r. W Paryżu odbyła się trzecia wielka Międzynarodowa Wystawa, co było niezwykłym sukcesem dla kraju spustoszonego wojną zaledwie siedem lat wcześniej. Wiadomo, że nowopowstające warsztaty Linke działały w Faubourg St. Antoine już w 1881 r. [4] w tym czasie dostarczał meble innym bardziej znanym twórcom, takim jak Jansen i Krieger.

W 1889 r. W Paryżu odbyły się kolejne Światowe Targi, o których często mówiono w Ameryce. Gustave Eiffel wzniósł na wystawę coś, co stało się najbardziej kultowym budynkiem w Paryżu, a atmosfera bogactwa i pewności siebie mogła zachęcić Linke do myślenia, że mógłby wnieść ważny wkład w następną wielką wystawę. Już w 1892 roku ogłoszono, że ma to miejsce pod koniec wieku, próbując powstrzymać Berlin przed wystawieniem ostatniego wielkiego pokazu stulecia

W 1892 r. Victor Champier [fr], jeden z komisarzy Targów Paryskich w 1900 r., Zaapelował: „Twórz na sposób mistrzów, nie kopiuj tego, co zrobili” [5]. Był to apel przeciwko zwykłemu rozmnażaniu, a Linke podjął się tego wyzwania w niespotykany sposób dzięki swojemu wyjątkowemu pokazowi, który miał obejmować Wielkie Biuro [6].

Linke, zdeterminowany, by przyćmić konkurencję na Wystawie, postanowił stworzyć najbardziej ambitne dzieła, jakie mógł sobie wyobrazić i bardziej ekstrawaganckie niż kiedykolwiek wcześniej. Przedmioty, które przedstawił, oznaczały przejście od historycznej interpretacji stylów Ludwika XV i Ludwika XVI, interpretacji, która była podstawą jego najbliższych rywali, do czegoś zaskakująco nowego i istotnego w swojej bezpośredniości [7]. Wraz z Léonem Messagé opracował nowy styl na wystawę w 1900 roku, który oddał hołd Ludwikowi XV w rokoko w płynności jego podejścia, ale podejście to łączy się z żywymi płynnymi liniami współczesnej i postępowej secesji. The Art Journal opublikował w 1900 r. Na stoisku Linke:

Dzieło M. Linke… było przykładem tego, co można zrobić, szukając inspiracji wśród klasycznych przykładów Ludwika XV i XVI bez kopiowania tych wielkich dzieł w wielkim sensie. Dzieło M. Linke było oryginalne w prawdziwym sensie tego słowa i jako taki polecił się inteligentnemu poszukiwaczowi po naprawdę artystycznych rzeczach wystawy. Wykorzystano wspaniały talent do produkcji wspaniałych prezentowanych mebli ”[8].

Stanowisko Linke’a wydawałoby się odświeżająco nowe dla współczesnych obserwatorów, tradycyjne projekty z XVIII wieku wtapiały się płynnie w żywiołowy naturalizm. „Revue” opisał styl Linke’a jako „entièrement nouveaux” i zauważył: „Ta opinia jest powszechnie akceptowana. Stoisko Linke jest największym widowiskiem w historii mebli artystycznych w 1900 roku” [9].

Jest to być może najbardziej niezwykły i niezwykły aspekt osobistej historii Linke’a, że ​​wyprodukował tak drogie i luksusowe meble o wyjątkowej jakości na wystawę w 1900 roku, bez prowizji ani potencjalnego nabywcy [10]. W czasie, gdy inne, bardziej znane firmy meblowe, takie jak Beurdeley i Dasson, zamykały się, dokonał ogromnej inwestycji w swoje stoisko i dostarczone przez niego meble. Linke zdał sobie sprawę, że aby rozwinąć swój biznes, musiał odwołać się do bardziej międzynarodowej klienteli i nowych wschodzących bogaczy, którzy w tym czasie gromadzili fortuny na niespotykaną dotąd skalę. Z tego powodu grał wszystko, co miał na wystawie w 1900 roku. Gdyby to się nie udało, prawie na pewno popadłby w bankructwo. Notatnik Linke’a rejestruje odwiedzających jego stoisko z Anglii, Europy, obu Ameryk, Egiptu i Japonii, w tym: Króla Szwecji, trzy wizyty króla Belgii, księcia Radziwiłła, księcia d’Arenberga, Comte Alberic du Chastel, Miss Anna May Gould, amerykańska dziedziczka, wybitny producent mebli i prezydent Francji Emile Loubet.

To ryzykowne przedsięwzięcie zakończyło się ogromnym sukcesem, a dzięki swojej reputacji La Maison Linke stał się wybitnym domem meblowym aż do wybuchu drugiej wojny światowej. Techniczny blask jego dzieła i reprezentowana przez niego zmiana artystyczna nigdy się nie powtórzą. Jego salony rozszerzyły się do prestiżowych pomieszczeń w Paryżu na Place Vendôme, a także Faubourg St. Antoine, gdzie powstały jego warsztaty. Podejmował wiele ważnych zleceń w latach aż do wybuchu I wojny światowej, tworząc i projektując meble dla wiodących międzynarodowych przemysłowców i bankierów.

Po pierwszej wojnie światowej Linke podjął się nadzwyczajnej komisji umeblowania pałacu Ras al-Tin w Aleksandrii dla króla Egiptu, Fuada, prawdopodobnie największej pojedynczej komisji meblowej, jaką kiedykolwiek wymyślono, przyćmiewającej nawet Wersal. Linke rozkwitł i pozostał aktywny do połowy lat 30. XX wieku i zmarł w 1946 r. [11]